|
چکیده
|
تحقیق حاضر با هدف بررسی آسیبهای شایع در اندام های تحتانی ورزشکاران نخبه زن استان همدان انجام شـده اسـت . ایـن
تحقیق از نوع تحقیقات زمینهیابی (میدانی) و جامعه آماری پژوهش شامل؛ کلیه ورزشکاران زن استان همدان که در طی 5 سال
اخیر در حدود 30 هزار نفر بودند. گروه نمونه از طریق جدول کرجسی و مورگان به تعداد 384 نفر به صورت تصادفی خوشـه ای
انتخاب شدند. در این تحقیقی از روش مصاحبه نیمه ساختار یافته و جلسات بحث متمرکز نیز بهره برداری گردید. بـا توجـه بـه
نرمال نبودن توزیع دادهها در جامـعه آماری برای مقایسۀ دادههای حاصل از روشهای آماری یومن ویتنی و آزمـون کروسـکال
والیس با استفاده از نرم افزر 22 SPSS استفاده گردید.
یافتهها بیانگر آن بودند، آسیبهای مربوط به پا 1/47 درصد، آسیبهای زانو 9/27 درصد و آسیبهای کمربند لگنی 1/15 درصـد
از کل آسیبهای وارده بر اندامهای تحتانی ورزشکاران را تشکیل میدهند. بیشترین آسیبهای وارده در مفصل مچ پـا شـامل،
پیچ خوردگی، شکستگی بسته و پارگی و در بخش روی پا و انگشتان پا، التهاب، کـوفتگی، زخـم و درفتگـی در روی سـاق پـا،
کوفتگی، پشت ساق پا گرفتگی، رباط صلیبی زانو و دررفتگی بیشترین آسیب کشکک و آسیب برای مینیسک پارگی و دررفتگی
بودند. همچنین در عضلات چهار سر ران بیشترین آسیب ورزشی التهاب و آسیبهای کوفتگی، کشیدگی و گرفتگی بـه ترتیـب
آسیبهای عضلات همسترینگ بودند و مفصل ران دارای تنها آسیب شکستگیبسته بود. بین تمرین در مکانهای ورزشی سالن
تمرین، سالن وزنه، محیط باز و پیست و عضو آسیب دیده تفاوت معناداری وجود داشت و تفاوت میانگین رتبهها نشان میدهـد
که بیشترین آسیب ورزشی وارده بر ورزشکاران، در سالن تمرین و بعد از آن در سالن وزنه رخ میدهـد و بـین فصـول مختلـف
تمرین در شکلگیری آسیب ورزشکاران تفاوت معناداری وجود ندارد. بنابراین پیشنهاد می شود با توجـه بـه اینکـه بیشـترین
آسیب وارده بر اندامهای تحتانی ورزشکاران شامل روی پا و انگشتان پا و مچ پای ورزشکاران میباشد.در راستای کاهش آسـیب
وارده بر ورزشکاران پیشنهاد میشود. در جهت بالا بردن دانش و آگاهی مربیان ورزشی در علم تمرین با تاکید بـر فوایـد گـرم
کردن اولیه و سرد کردن پایانی، بخصوص در اندامهای پایینی و با تاکید بر پا اقدام شـود . در راسـتای توا نمنـد نمـودن مربیـان
ورزشی در شناخت، پیشگیری و مواجه با آسیبهای ورزشی، بخصوص در
|